"Twee gezichten" verwelking. Deze ziekte laat je zonder tomaten achter

Wilt, of verwelken, is een gevaarlijke ziekte van tomaten. Bovendien is het niet gevaarlijk omdat het epidemisch is, zoals de Phytophthora, maar omdat het wordt verwaarloosd.

Omdat tuinders vaak, als ze de eerste tekenen van verwelking zien, er gewoon geen aandacht aan besteden: denk maar aan: de tomaten zijn verwelkt. Het moet worden bewaterd.

Vandaag zullen we deze ziekte letterlijk onder een vergrootglas bekijken. Ik zal je vertellen over veel voorkomende misvattingen over verwelking, over de eerste (en tweede) tekenen. We zullen ook zien wat en hoe we dit kunnen tegengaan. En is het de moeite waard om zieke tomaten te behandelen?

Heel vaak denken tuinders bij het diagnosticeren van verwelking alleen aan verticilliumverwelking. Niet alles is echter zo primitief. Vertaald uit het Engels betekent willen eenvoudigweg “verwelken”, zonder bijzonderheden.

Naast verticilliumverwelking zijn er ook fusariumverwelkingsziekte en bacteriële verwelkingsziekte. En ook het tomatenringspotvirus (TSWV), waarvan de afkorting ook het woord "verwelking" bevat, en in de kliniek - verwelkende scheuten.

Ik zal meteen zeggen dat het in de meeste gevallen geen zin heeft om deze ziekten te behandelen. Zodat je geen hoop krijgt.

Hoewel landbouwoplichters wonderen beloven bij het gebruik van bepaalde medicijnen. Maar jij en ik weten dat cui prodest, kijk wie er voordeel uit haalt.

En deze ziekten vormen in de beginfase veel minder gevaar dan Phytophthora. In ieder geval voor ons microgroentetelers. In glastuinbouwbedrijven gericht op winst is alles veel ingewikkelder.

Het is echter eenvoudigweg noodzakelijk om van deze ziekten op de hoogte te zijn, al was het maar om in de toekomst niet volledig zonder tomaten te blijven zitten.

Om ze tijdig op te merken, voorkom je de verspreiding en neem je tijdig maatregelen.

Eerst zal ik je laten zien hoe dit voor mij is gebeurd, zodat je niet ontspant, en daarna zal ik je vertellen hoe je de ene verwelking van de andere kunt onderscheiden (dit is belangrijk).

Toen we terugkwamen van de reis, merkte ik de eerste tekenen op: alle tomaten waren verwelkt.

Ik heb ze goed water gegeven en ze zijn allemaal echt hersteld. Behalve het hart van één Bull. De bovenkant bleef gebogen.

Ik hield de grond vochtig, maar de tomaat bleef verwelken. Dus eerst verdorde de bovenkant. De verwelking verspreidt zich dan lager. En toen stopten de vruchten, de dikke harten, met stromen. Wij stopten. Toen begonnen ze, zonder massa te winnen, te rijpen en de plant zelf begon van boven naar beneden te verwelken (dit is belangrijk). Op de vruchten verscheen duidelijk een ongebruikelijk maaspatroon.

In dit stadium had ik geen twijfels. Het tomatenringspotvirus heeft mijn hart getroffen.

Het is gemakkelijk om een van de verwelkingen te vermoeden:

In de bloeifase begint de plant, ondanks voldoende bodemvocht, geleidelijk te verwelken en blijft ze achter in de ontwikkeling.

Het hele rariteitenkabinet verzamelde zich in het gezelschap van de veroorzakers van verwelkingsziekte: de veroorzakers van verticillium en fusarium zijn schimmels, bacteriose is een bacterie en TSWV is een virus.

De veroorzakers van Fusarium, Verticillium en bacteriële verwelkingsziekte leven in de bodem. Van daaruit dringen ze via het wortelstelsel de plant binnen en verspreiden zich door de vaten. Daarom verspreiden de symptomen zich van onder naar boven. De ziekteverwekker blijft aanwezig op plantenresten, in de bodem,op zaden. Meestal verspreidt de tuinman ze zelf uit onwetendheid, maar daarbij geeft hij allerlei gravers de schuld, zoals mollen.

Het van jaar tot jaar op één plek telen van tomaten, zonder de grond te veranderen, of "verdorde" tomaten in de compost te gooien, leidt tot de ophoping van de ziekteverwekker.

Over het algemeen zijn ze natuurlijk constant in de bodem aanwezig, net als andere microben. Ze vullen als het ware de diversiteit van de microflora aan.

Ziekteverwekkers van infectieuze verwelkingsziekte worden minder vaak via zaden overgedragen, maar de mogelijkheid kan niet worden uitgesloten.

Een uitzondering hierop is het tomatenringspotvirus. Het is, zoals de naam al doet vermoeden, een virus! De ziekte wordt overgebracht door trips die door de wind wordt meegevoerd. Ze vertellen niet waar trips het vandaan halen. Tripsen zijn niet alleen dragers. Daarin leeft het virus, net als in een doos met een geheim, goed totdat het de tomaat ontmoet.

Het virus leeft alleen in levende planten en overwintert in vaste planten. Trips zijn koeriers.

Trips profiteert graag van jonge bladeren. Daarom verspreidt de ziekte zich van bovenaf. En het beïnvloedt ook de bloedvaten.

Chef, is alles weg?

Nee, er is goed nieuws. Als schimmel- en bacteriële ziekteverwekkers tot 15 jaar in de bodem kunnen overleven en er in feite constant in aanwezig zijn, dan is het ringvlekkenvirus absoluut niet persistent in de externe omgeving.

Het verspreidt zich niet met stuifmeel en zaden, leeft niet in de bodem, water of op plantenresten, gereedschappen en oppervlakken. Alleen in trips-plantsysteem.

Het slechte nieuws is dat trips bijna niet te doden zijn.

De veroorzakers van alle verwelkingen beschadigen het vasculaire systeem van de tomaat. Dat is de reden waarom planten onomkeerbaar verdorren en slecht groeien: tijdens hun leven verstoppen de ziekteverwekker en de producten van hun activiteit de bloedvaten. Er zit vocht en voeding in de grond, maar het kan de bladeren niet bereiken.

Als de bloedvaten aan één kant worden aangetast, treedt er een eenzijdige laesie op: duidelijke tekenen van de ziekte bevinden zich slechts aan één kant van de plant en de andere helft lijkt gezond te zijn,

Dan beginnen de uiterlijke verschillen. Hieruit kun je bepalen welke van de verwelkingsziekten de plant heeft aangetast.

Vooruitkijkend zal ik zeggen dat dit feit voor ons, zomerbewoners, alleen belangrijk is om virale verwelking te onderscheiden van schimmel- en bacteriële verwelking.

Fusarium verwelkingsziekte.

De ziekte begint van onderaf. Het onderste deel van de stengel en de aangetaste bladeren van dilatatie en fusariumschimmel kunnen een roze tint krijgen, evenals een snede van de stengel op wortelniveau.

De sectie toont beschadigde bruine vaten.

Verticillium verwelking.

Begint vanaf de onderkant.

Op een snede van de stengel ter hoogte van de wortel zijn beschadigde vaten met een groenachtig bruine kleur zichtbaar.

Het is vooral gemakkelijk om het in de beginfase te verwarren met een gebrek aan vocht. Het is niet moeilijk te onderscheiden: een zieke plant herstelt de turgor niet na het besproeien.

Bacteriële verwelking.

Begint vanaf de onderkant.

De stengel heeft bruine strepen in de lengterichting. Een indirect symptoom is de intensieve vorming van dauwwortels in het basale deel van de stengel.

Hoe onderscheid je: snij een blad af (noodzakelijkerwijs verdord en hoe lager hoe beter) en plaats dit in water. Uit de snee komt een witte of romige vloeistof vrij die lijkt op suikerstroop.

Op woensdagOp de stengel op wortelniveau zullen er stroperige grijze rot en bruin vernietigde vaten zijn.

Tomatenringspotvirus.

Het verwelken begint vanaf de bovenkant, de bladeren worden zwart.

Kenmerkend is een marmerpatroon op de bladeren en vruchten (vaten zijn aangetast).

In tegenstelling tot schimmel- en bacteriële schade, zijn er bij virale verwelkingsziekte geen bederfelijke veranderingen (bruine strepen en slijm) op de stengelsnede.

Ik beschrijf bewust niet de aard van mogelijke vlekken op de bladeren, omdat deze weinig verschillen van de vlekken die optreden bij mineraaltekorten, en er geen tekenen zijn van sporulatie (plaques) op de bladeren bij infectieuze verwelking (de ziekteverwekker leeft in de vasculaire systeem).

Wat te doen met de aangetaste plant?

De eigenaardigheid van deze ziekten is dat ze zich nogal traag verspreiden, maar de aangetaste plant volledig vernietigen.

Uiteraard krijg je een heel arsenaal aan tools aangeboden. Maar laten we eerlijk zijn: tomaten zijn geen krenten; ze dragen niet in één keer vrucht.

Je kunt eerst de krenten oogsten en dan zo naar chemicaliën ruiken dat de zegels van het ongedierte van de buren loskomen.

De ziekte (uiteraard hebben we het over schimmels en bacteriën) leeft in de plant en kan alleen worden bereikt met een systemisch medicijn.

Bovendien is de plant sterk verzwakt. De oogst ervan zal (indien aanwezig) extreem klein zijn. Bovendien kunnen Fusarium-tomaten niet worden gegeten.

Over het algemeen is de gemakkelijkste manier om een zieke plant eruit te trekken en te verbranden.

Deze ziekten zijn niet erg besmettelijk. Zelfs een virus! Mijn tomaat groeide in nauw contact met zijn buren. Maar ze werden niet ziek.

En kijk, ik heb een virale verwelkingsziekte. Trips valt tomaten van verschillende variëteiten even goed aan. Waarom raakte er slechts één gewond?

Ik herinnerde me dat deze tomaat zelfs in het zaailingstadium achterliep in de ontwikkeling. Op een minnelijke manier moeten we het met hem uitmaken. Maar verdomd jammer!

Alle plagen vallen vooral verzwakte organismen aan.

Het is niet voor niets dat slimme mensen adviseren alleen sterke en sterke zaailingen te selecteren en geen dode planten te planten in de hoop dat hun geweten ‘wakker wordt’. Hier zal het waarschijnlijker zijn zoals de mijne: "Nou, dat zou ik niet kunnen."

In de strijd tegen infectieuze verwelkingsziekten is preventie belangrijker.

Plant nachtschade niet over nachtschade in een kas.
Zorg voor een gezonde bodem.
Behandel de grond voordat u zaailingen plant met bodemfungiciden (dezelfde Maxim, kopersulfaat) of biologische producten (de meest toegankelijke: fytosporine, gliocladine, trichoderma). Dit is vooral belangrijk als er in het verleden een uitbraak van bacteriële of schimmelverwelking heeft plaatsgevonden.
Kweek sterke en gezonde zaailingen.
Gebruik niet te veel zware chemicaliën bij elke niesbui, om geen resistentie tegen ziekteverwekkers en een cumulatief effect te veroorzaken.
Bestrijd onkruid en ongedierte op het terrein (vooral belangrijk voor ringvlekkenvirus).
Zorg voor netheid en laat geen plantenresten achter.